Gisterenochtend vertrokken we naar Russell, die plek was ooit gedurende negen maanden de hoofdstad van de kolonie New Zealand en heette 150 jaar geleden ’the hellhole’, met een bandeloze en woeste reputatie, maar is vandaag een lieflijk, slaperig havendorpje. (reminds me of Jane Campion’s The Piano)

Van het woeste schiet dus niet veel meer over, tenzij onze weg er naartoe. Drie uur gedaan over 83 kilometer! Na het 97ste bochtje werden de kinderen woest, wij bijgevolg ook woest en kort nadien ook Miss GPS woest die maar bleef aandringen op een U-turn (wat met Bertha geen sinecure is). Uiteindelijk toch teruggedraaid om dan op een woeste grindweg van zo’n negen kilometer te belanden, en die was niet plattekes en ging al helemaal niet rechtdoor… laat staan dat omkeren een optie was. Zijn we dan toch in ’the hellhole’ beland? Gelukkig blijkt Bertha een harde tante te zijn! En Dany mijn koelbloedige camperheld. Pfiew!

In de namiddag naar Long Beach gewandeld om zandtaarten te bakken en golven te temmen. ’s Avonds dinner at Sally’s restaurant, daar kan je je visvangst afgeven en op je bord terugkrijgen. Bij gebrek aan eigen buit, dan maar gepimpte fish & chips besteld. Lekkers op terrasje met zicht op de baai bij zonsondergang. Nice! Echt een zomers vakantiegevoel. (later die avond opgepikt dat het in België terug sneeuwt *g*)

Deze ochtend vroeg op om tijdig op de pier klaar te staan. Op het programma: de Bay of Islands verkennen en dolfijnen spotten. Reeds na 10 minuutjes varen worden we omcirkeld door een 40-tal bottlenose dolphins (aka Flippers). Iedereen door het dolle heen! Zeker als de kapitein vertelt dat dolfijnen heel erg op mensen lijken, ’they have sex for fun, frequently and no matter which dolphin. Verder nog wat eilanden gespot en ook eentje gehopt, Urupukapuka. Waar we nog een mooi tochtje konden maken naar de top voor de perfect lookout!

De namiddag was een stuk minder spectaculair, met als hoogtepunt onze was! Verder wat rondlummelen, wat ook eens ferm deugd deed. Ada vlechtte zeegras en cureerde een strandjutterstentoonstelling terwijl Otto de hele dag op zoek was naar Piet Piraat en onze zelf verzonnen Mattijs de lieve Piraat. We zitten na deze 2 dagen nog een versnellingske verder in vakantiemodus!

Vandaag de watervallen (jaja, meervoud) van Whangarei gevonden. Deze ochtend vol goede moed vertrokken. Ada stapte flink op kop en Otto zat op Dany’s kop, nek dus. Een stevige steile bushtrail bracht ons na een kleine 2 uurtjes naar… een mooi, maar wel erg klein watervalletje… tiens. We kwamen een andere wandelaar tegen en vroegen haar of we een verkeerde weg hadden ingeslaan. Op die vraag keek ze nogal meelijwekkend naar onze uitgeputte kindjes. Bleek dat we een hele andere trail langs het water moesten volgen, eentje die overigens niet zo steil was! Onze blikken moeten veel verraden hebben, want ze stelde prompt voor om ons naar de camping te brengen. Alternatief was nog eens 2 uur terugwandelen… we gingen gretig op haar aanbod in.

Dan maar op de camping geluncht en tijd voor plan B. De reisgidsen er nog eens op nagekeken en hup de camper in. Na 10 minuutjes wandelen, de echte waterfalls gevonden, oef! We waren wel wat te laat voor het juiste zonlicht, maar hier toch wat kiekjes van de meest fotogenieke waterval in NZ.

Nadien onszelf getrakteerd op een lekker ijsje in de Town Basin (klein plezierhaventje), in de avondzon nagenietend van een stralende zomerdag! Ada werd er zo vrolijk van dat ze pirouettekes ging dansen.

En morgen naar de Bay of Islands, daar hopen we de eerste beestjes op ons verlanglijstje te kunnen aanstippen!