‘Milford Sound 120 km (allow 2 hours)’ staat er op het verkeersbord bij de start van onze dead end rit. Daarmee is de toon gezet! We rijden op het gemak richting Fiordland, het grootste Nationaal Park van NZ. Het lijkt wel of we in Noorwegen beland zijn! Dany krijgt naarmate we onze eindbestemming naderen het gevoel dat we beloond gaan worden met het aards paradijs zelve… helaas!
Het landschap onderweg was monumentaal mooi, gigantische bergformaties die stijlrecht op je afkomen! Op onze eindbestemming kwam er heel wat anders pijlrecht op ons af… klote sandflies, en ze zijn hier met zéér veel! Fuck, ik ben niet in het paradijs maar wel in de hel op aarde beland!
Ik smeer mijn hele gezin vliegensvlug in met ‘goodbye sandfly’olie en sta de rest van de dag niet meer stil. Je kan de slome beestjes ontwijken door in beweging te blijven. De Maorilegende vertelt dat één of andere godin in haar gat gebeten was omdat haar volk te weinig werkte en teveel van het prachtige landschap genoot. Ze beet terug: Hocus Pocus PATS… en daar waren de sandflies die ervoor zorgen dat je niet bleef treuzelen. PATS, bij die gedachte sla ik nog een vliegje dood!
Niet getreuzeld dus! De volgende ochtend springen we op de vroegste boot om de baai te verkennen. Bij zonsopgang, en dat duurde toch wel eventjes voordat die boven de hoge fjorden uitstak. We stonden al snel oog in oog met een dikke gesnorde zeehond. Wij gaapten hem aan en hij gaapte verveeld terug. Verder enkele watervalletjes hier en daar (helaas geen regen die dag, anders werden we op wel honderden watervalletjes getrakteerd). De kapitein stuurde de boot vakkundig bij totdat we quasi onder een waterval stonden. Had ik dat geweten, ik had de shampoo meegenomen! Enfin, het was een fris én verfrissend tochtje.
We zagen hier een schoon stukske ongerepte natuur, en dat dankzij die klotevliegjes. Want waren zij er niet, dan stonden hier heel zeker enkele hotels, kon je rustig de mooiste plekjes met kabelliftjes bezoeken en ter plaatse een ijsje kopen…
PATS, nog eentje!
